दैवी श्रृङ्गार

जति मेरो उमेर बढ्दै गयो
ईश्वर मलाई सिँगार्नमा उति बढी व्यस्त भयो ।

ऊ आफ्नो यो कृतिलाई अझै सिँगार्दै छ
पहिला तालुमा बाक्लो रौँ लगाएको थियो
अब त्यहाँबाट उखेलेर नाक र कानमा सार्दैछ ।

पहिलाको सम्म गालामा चाउरीका अनेक बुट्टा भर्दैछ
ओठको रातो रङ्गलाई अब निलो बनाउँदैछ
कालो कपालमा ह्वाइटवास गर्दैछ
ईश्वर उसको यो कृतिलाई अझै राम्रो सिँगार्दैछ ।

सोझो ढाड अलिकति अगाडि झुकायो
कानलाई अटोमेटिक बाजा बजिरहने बनायो
आँखामाथि पातलो पर्दा लगायो
नाक र मुखबाट बग्ने रसको मात्रा बढायो
ईश्वरले मलाई अझै राम्रो बनाउन आफ्नु धेरै मिहिनेत लगायो ।

छाला तनक्क तन्किएको टाइट थियो
अब न्यु फेसनको लुज बनायो
टाउको फिक्स थियो
अब ता जुनबेला पनि हल्लिरहने लचकदार बनायो
हात र हातका औँलाहरू पनि हल्लिरहने बनायो
ईश्वरले मलाई अझै राम्रो बनाउन आफ्नु धेरै मिहिनेत लगायो ।

ईश्वरीय यो श्रृङ्गार कहिले सकिने होला ?
मानिस र ईश्वरको सुन्दरताको परिभाषाबीच धेरै अन्तर छ
नत्र मानिसलाई त पुरानै श्रृङ्गार राम्रै लागेको थियो
ईश्वरले झन् यो नयाँ नयाँ श्रृङ्गार किन थपेको होला ?