भाउ 

गणतान्त्रिक संबिधान मैले जोखें

झन्डै दुईसय ग्राम भयो

किन्नेलाई बेच्न खोजेको जम्मा दुई रुपियाँ दियो।

 

मैले भनें –

थाहा छ, कस्तो किताब हो यो?

सत्र हजार सहिदको इच्छा पत्र हो यो

लाखौँ टुहुरा, बिधवा र सुकुम्बासीको सपना हो यो

छ सय बढी जनप्रतिनिधिहरुको चेतनाको शिखर हो यो

देशको खरबौँ रुपियाँको तमसुक हो यो

चार दसक देशको भविष्य हराएको उजुरी हो यो

कत्राकत्रा सिद्धान्त छन् यसमा, जनताको कमाई हो यो

समावेशी र समानताको पर्दा हो यो

इमान, लाज र धर्मको कात्रो हो यो

कर्तव्यको चिहान हो यो

फट्याइँको मन्दिर हो यो

यस्तो महत्त्वको किताबको जम्मा दुई रुपियाँ दियो?

 

उसले भन्यो –

अरे साहु जी, यसको काम त सकिसक्यो

यसबाट हुने फाइदा लेख्नेहरूले नै लिइसक्यो

बचेखुचेको जति रस थ्यो त्यो पछिका नेता सबले चुसिसक्यो

छोक्रा जति बाँकी थ्यो ऊ अदालतले चबाइसक्यो

अब आठ आनाको चना नअट्ने छ पाना

तै पनि मैले दुई रुपियाँ त दिइसक्यो !

 

बरु मेरो सल्लाह मान्नुहोस् साहुजी –

अब अर्को नयाँ संबिधान  बनाउनुहोस्

गोरखापत्रको भन्दा चौडा कागजमा छपाउनुहोस्

बिचार, कुविचार सब लेखेर किताब मोटो बनाउनुहोस्

संविधानको रस कसरी चुस्ने सिक्नु र सिकाउनुहोस्

जब सबैले त्यसको रस चुसिसक्छ अनि मलाई बोलाउनुहोस्

म किलोको भाउमा जोखेर लैजाउँला हजुर

त्यसबाट म पनि अलिकति कमाउँला

तपाई पनि संबिधान बेचेरै खूब कमाउनुहोस !

 

मलाई उसको सुझाव ठिकै लाग्यो र सोच्दै छु

अब अर्को नयाँ संबिधान बनाउने निहुँ खोज्दै छु !