यात्रा

कविता
यात्री उही, यात्रा नाैलाे,
बाटाे उही, गन्तव्य नाैलाे,
स्थिर छ,  तर यात्री अशान्त
हिँड्दैछ, तर मन आक्रान्त ।

 

सुन्दै चित्कार डुबी वेदनामा
फेरि, यात्री हिँडद‌ै छ, समय सीमामा ।

 

कहिले उकाली, कहिले ओराली,
खाेज्दै, छहारी, बिसाउन मनको भारी ।

 

क्षणभर, विश्रामकाे खाेजीमा,
विचलित छ मन,
थकित छ तन, तर
आँखा झिम्कन्नन् एक झण ।

 

सहारा र साहसकाे
लाैराे टेकी,
शिथिल शरीर धकेल्दै,
फेरि, सहारा खाेज्दा,
मक्किएकाे लाैराे छ हातमा ।

 

दायाँबायाँ,
तलमाथि, चारैतिर हेर्दा,
ऊ आफ्नाे एक्लाे छायाँ मात्र देख्छ ।

 

साेच्छ, श्रृष्टि रचना कस्ताे,
मानव चाेला किन यस्ताे, सस्ताे ।

 

निरीह सुस्केरा छाड्दै,
बसाइ, बिसाइ
विवश, ऊ पारि हेर्छ ।

 

एउटा सपनाकाे गाउँ छ,
बयली खेल्दै  हुर्केकाे ठाउँ छ,
यात्री उहीँ, यात्रा भने अनेक छ ।
Facebook Comments
kamala
Comments (0)
Add Comment