दमकी रोगी जहान मेरी पीडाले छट्पटी
ओखती गर्न काठमाडौ लगें बेचेर घडेरी ।
महिना भर दवाई गर्दा थैली नै रित्तो भो
छोडेर आएँ वाग्मती घाट जीवन यस्तै हो ।१२
पेन्सन छैन जागिर छैन कसरी बाँचिन्छ
केही त काम गर्ननै पर्छ पौरख चाहिन्छ ।
भनेर भित्री मनले सोची बोर्डिङ बाहिर
चिया र नास्ता बनाई बेच्थें खटेर रात् दिन ।१३
कोरोना आयो कोभिड कालो दोकान बन्दै छ
के गरी बाँचौं परान धान्न मुस्किल पर्दै छ ।
जन्मेको ठाउँ पहाड मेरो गाउँमा जाऊँ कि
खोरिया खनी मकै र कोदो छरेर खाऊँ कि ।१४
भनेर झोला बोकेर हिँडें घरमा भनेर
मनका कुरा छोरा र छोरी दुबैलाई भनेर ।
बिवाहा गर्ने उमेर भाकी छोरी छ घरमा
संस्थामा सानो जागिर गर्थी कम्पनी घाटामा ।१५
जागिर छैन फुर्सद बसी टोलाई रन्छे ऊ
नगर पिर भनेर भन्दा धर्धरी रुँन्छे ऊ ।
के गर्ने होला पशुका कतै फारम खोलेर
काम गर्ने थिएँ काटेर घाँस गोबर सोरेर ।१६
पाईन्छ काम खै कता अब के गर्न सकिन्छ
गरीब भएँ त्यैमाथि बुढो गल्दै छ शरीर ।
यी जम्मै कुरा बसमा बस्दा सँगैको सिटमा
ती बुढा भन्ने म सुन्दै गर्ने चार घन्टा भरिका ।१७
देशमा राम्रो सर्कार भए समस्या हुन्थेन
यी बुढा बाको बुढ्यौली मन धर्धरी रुँन्थेन ।
विभेद किन काम गरी खान उमेर तोकेर
पौरख गर्ने मानिसलाई बिचमा रोकेर ।१८
नेताले दिऊन् उत्तर यस्को समस्या सबैको
एउटा हैन समस्या साझा बुढ्यौली सबैको ।
विदेशतिर जातमा हैन गरिव भएमा राहत
दिन्छन् सर्कार खोजी क्वै बृद्ध भएमा ।१९
समानताको सुनौलो युग ल्याउछौं भन्नेले
यी यस्ता पीडा खपेर बस्ने मानिस बिर्से रे ।
दुखका कुरा कति पो थिए बुढाका साथमा
रोकियो बस आएछ झर्ने मेरो त झरें म ।२०
Facebook Comments