लेख्नै नसक्ने भएँ

मान्छेका मन भित्रका सब कुरा लेख्नै नसक्ने भएँ

आगो भो धरती यहाँ जल बिना टेक्नै नसक्ने भएँ

आमाका नयनास्रु घोर नद झैँ देख्नै नसक्ने भएँ

आँधी चल्दछ शैलको शिखर भै छेक्नै नसक्ने भएँ॥१

 

छोरो जान्छ विदेश यो मुलुकको देखेर सुख्खा पन

आफू भन्दछु देश उत्तम छ यो के छैन यस्मा भन

टुक्रा हो खुद स्वर्गको धरण यो लौ गर्नु सम्बोधन

टल्केको छ हिमाल मौत्तिक बनी गङ्गा बगाईकन॥२

लाली चढ्दछ पूर्वबाट सहसा पाखा हिमाली र

पन्छी डाक्छ नयाँ प्रभात दिनहूँ गर्दै मिठो चिर्बिर

जागा भैकन शीघ्र ग्राम्म-रमणी पारेर ठाडो शिर

निस्कन्छन् सजिएर कर्मपथमा तोडेर नै जन्जिर॥३

 

हुर्केका जति देशका युवकको खै प्रेम नेपालमा?

सारा मर्द विदेशिए पर भए लाग्यो खडेरी यहाँ

राम्रा उर्वर खेत बाँझिन गए समृद्ध भो को कहाँ?

पैठारी अरुबाट चीज नगरी बल्दैछ चुल्हो जहाँ॥४

यात्रामा सहि मार्ग बिर्सिन गए पुग्दैन क्वै बासमा

त्राहीमाम भएर जङ्गलविषे तड्पिन्छ हो खासमा

ऊर्जा मानिसको प्रवर्द्धन नभै नासिन्छ यो हालमा

आशामा अरुको बसेर प्रगति के हुन्छ नेपालमा?॥५