पाहुनासंग पैसा लिने खासै चलन नभएको धादिङ्ग जिल्लाको उत्तरी क्षेत्रमा पर्ने तिप्लिङ्गदेखि पुरा चार दिन हिँडेर नागरिकता बनाउन सदरमुकाम आइपुगेका हाम्रा मीत बा धदिङ्गबेसी देख्ने बित्तिकै खुब दङ्ग परेछन् । क–के, के–के–– सबै चीज नौलो ।
“बास त बस्नै पर्यो – बिरानो ठाउँ” (बा’ले मनमनै सोचे ।)
“लौ, यता यता –– बास खोज्या हो, दाइ ? हामी पनि उतै माथितिरैको मान्छे हो–– लेखतिरका मान्छे सबै ह्याँइँ बस्चन, आ’बेलामा ।”
“बास पाइन्छ र, बज्यै ?”
“किन नपाउनु, कति जना छौ र ?”
“एक्लै हो मो त, नागरिकता बनाउन आ’को ।”
“ए लौ बस–बस (अनि खाना चाहिँ खाइ’हाल, बरु ।”
“होस् –– ”
***
(घरका एक्लो पाहुना रहेछन्, हाम्रा मीत्बा आज । उकालो ओरालो हिँडाइले भोकाएका ‘.. त्यसैले’ नि होला, बुढा मान्छेले थपिथपि खानपिन गरेछन् ।)
“लिउ, कोठाको चाबी, यहीँ माथि छ कोठा (भर्याङ्गको छेउकै हो है? पुरै तल्ला तिमी एक्लै हो, आज” (फत्फताइन् साहुनी, आफ्नै सुरमा ।)
(थाकेको ज्यान त्यहाँ माथि पनि विकाशे भोजन । सुत्ने’नै भए नि, मज्जाले हाम्रा मीत्बा ।)
भोलिपल्ट नौ बजेतिर यस्सो आँखा खोल्दै, अनि निस्किन पर्यो सिडिओ अफिसतिर भनेर के सोच्दै थिए, आफैंले ढोका खोल्दै एक्कासी साहुजी देखापरे ।
***
“ए दाइ, तिमी हैन हिजो बेलुकादेखि यहाँ बसेको ?”
“ आनी मो नभोएर को हुन्छ त ? मो त भुसुक्कै भएछ भात खाएपछि । बज्यैले आसाध्यै संग गुन लगायो । नत्र मोलाई नचिनेको ठाममा कोसले मायाँ गर्छ, यसोरी ?”
“लौ लौ, ठिक छ, अब उठ । ल तिम्रो हिसाब पनि ल्याईद्या’छु । जम्मा छब्बीस सय पैसट्ठी भएछ, हाम्रो ‘लेखाली होटेल’मा हिजोदेखि तिमीले खाएको बसेको सप्पै ।”
“ए.‘ कति रे कति ? छब्बीस सय पाइसट्ठी‘. कासरी हुन्छ त्यत्रो ? त्यही दुइटा आलुको तिउन, राक्सी पनि हाम्रो गाउँको जस्तो मिठो होइन । अनि मैले आरु के खाएछ र ? अँ भात चैँ चामलकै थ्यो होइ !”
***
“ल ल, धेरै कुरा नगरी खुरुक्क पैसा तिरेर आफ्नो बाटो लाग ‘. नत्र !”
***