आँखा अन्तिमपल्ट चिम्लिँदा,
केही आँखाहरूसित
उसका आँखा जुधेका थिए ।
उनीहरू,
आफ्नै जस्ता लागेका थिए ।
त्यसपछि,
पहिला-पहिला जस्ताे
रुँदै, विलौना गर्दै,
कोही पछि लागेनन् ।
शङ्ख फुक्ने पनि कोही थिएनन्
उसका पछाडि,
लामा लस्कर निन्याउरो
मलामीका ताँती थिएनन् ।
उसको शरिरलाई चार काँध दिने
कोही थिएनन् ।
ऊ आफ्नो मलामी आफैँ बनेको थियो ।
अन्य आकर्षणहरू
जीवनपछि,
मृत्युको अन्तिम यात्रमा
ऊ एक्लाे थियाे ।
ऊ बेसाहरा लाश भएकाे थियाे ।
आफन्तविहीन वेवारिस,
नितान्त एक्लाे ।
आफ्नो दागवत्ती पनि
ऊ आफैँ दिँदैछ ।
आर्यघाटमा,
आफ्नै खरानी बोकेर,
ऊ संसारबाट विदा हुँदैछ ।
Facebook Comments
