बृद्धाश्रम

सुनौलो बिहानी छ

चराहरू आफ्नै लयमा

चिर्बिर चिर्बिर बात मारिरहेछन् ।

पर्खालभित्र चराहरू

कतै पीडाका गीत त सुनाउँदै छैनन् ?

 

छेउमै छन्, एक बृद्ध मान्छे

बाटो नियालिरहे झैँ, न्यास्रिए झैँ

तिर्खाए झैँ, छट्पटिए झैँ

केके सम्झिदा हुन्, केके भन्दा हुन्

लाग्छ, ठूलै पहाडले थिचिएका झैँ

परिबन्दमा परे झैँ ।

 

हिजो झैँ आज पनि सपनामा,

छोरा आयो, पक्कै आयो

भन्दै बर्बराउन थालेका ।

 

चिल्लो गाडी, सुटबुट र टल्किने जुत्ता

देखेपछि केले छोप्थ्यो कुन्नि

हो त्यही हो मेरो छोरा भन्दै

अनायासै, बाटोतिर दौडिन्थे ।

 

सम्झिँदा हुन् बृद्ध बा ती दिनहरू—

छोराका लागि दिनरात भनेनन्

घाम–पानी भनेनन्

भोक–तिर्खा भनेनन्

 

आज,

घामले पोल्न थाल्दा

पानीले रुझाउन लाग्दा

भोकले खान माग्दा

आँतले तिर्खा भन्दा

कोही पनि त छैनन्

कोही पनि त आएनन् ।

दिन बिते, रात ढले

समय बग्दै गयो

दुई दिनमा आउँछु भन्दै

बाटोमै छोडेर गएको

छोरो फर्केर आएन ।

 

छोराको एक मुस्कानको झलक पाउन

सारा खुसी बन्धकी राखे

उसलाई सक्षम बनाउन

खैचिएका सपना

साहुको ऋण, जायजेथा

सबै आँसुसँगै रित्तिए

र पनि त छोरो आएन।

 

वृद्धाश्रमको पर्खालभित्र

छोरो आयो, छोरो आयो भन्दै

अरुले नदेख्ने गरी

अझै आँसु पुछिरहन्छन्

अन्तिम आशा अझै मरेको छैन—

आँसु पुछ्न कतै

छोरो आई पो हाल्छ कि?!