मायाँ जोख्छ्यौ किन?

काँडा हौकि सियो तिमी सधैं खोप्छ्यौ किन ?

अदृश्य भै मुटु भित्रै भाला रोप्छ्यौ किन ?

 

ढुंगा राखी टेक्दै माथि हिलो बाटो काट्यौ,

त्यै ढुंगालाई देउता मानि ऐले ढोग्छ्यौ किन ?

 

जुन तलाउमा छि:छि: गर्दै थुकी हिड्यौ पैले,

चोखो बन्न कुशको औठी त्यसमै चोब्छ्यौ किन ?

 

साथमा छँदा वचनको बाण हान्नसम्म हान्यौ,

‘बाई बाई’ भन्दै पर पुगी गाडी रोक्छ्यौ किन?

 

सपनामा झस्काई रहने था’छ तिम्रो बानी,

निदाएका मेरा आँखा उल्टै छोप्छ्यौ किन ?

 

जसको सिन्दुर जिन्दगीमा भारी भयो भन्थ्यौ,

उसकै मंगल-सुत्रसंग मायाँ जोख्छ्यौ किन?