इस्पातका मान्छेहरू !

खासमा कहिल्यै सुत्दैनन्

तर पनि सबेरै उठ्छन्

र, बिउझाउँछन् सुनसान सुतेको सिंगो सहर

 

इस्पातका मान्छेहरू !

कोही रेल चालकको कुर्सीमा छन्

र, कोही रेल गार्ड छन्

सुतेको सहरमा ब्यूूँझेका

आफूजस्तै इस्पातका मान्छेहरूलाई

उनको गन्तब्यमा पुर्याउन

झिसमिसेअघि नै रेल ल्याएर आइपुग्छन् ।

 

इस्पातका मान्छेहरू !

कोही बस चालकको सिटमा छन्

र , कोही उनका नियमित यात्रु छन्

एउटा इस्पातको मान्छे

अर्को इस्पातको मान्छेको

गन्तब्यको सारथि भएको छ ।

 

इस्पातका मान्छेहरू !

कसैका लागि मैलाधैलाहरू

सुकिलाहरू सहर नपस्दै

सहर सुग्घर बनाउँछन्,

सहरको सुकिलो सभ्यता

यिनको पसिनाले धोइएको हो,

सहरको रफ्तार गतिशीलता

यिनको मस्तिष्कको रफ्तार हो ।

 

ओ ! इस्पातका मान्छेहरू !

रेल तिम्रै हाडहरूले बनेको छ

र, पहाड जत्रा भवन भएको

यो सहर तिम्रै मुटुले धड्केको छ

कारखाना तिम्रै रगतमा जीवित छ

 

ओ ! फलामका मान्छे !

तिमी थाकेका छैनौ र कहिल्यै थाक्दैनौ,

तिम्रै पहरामा यो समाज ढुक्कले निदाएको छ ।

तिम्रा हातहरूलाई नमन

तिम्रो मस्तिष्कलाई नमन

ओ इस्पात !

तिम्रो मुटु र त्योभित्रको मनलाई नमन

असिमित गन्तब्यतर्फ

प्रत्येक बिहान र साँझ

लमकलमक निरन्तर लम्कने

तिम्रा सुन्दर पैतालाहरूलाई चुम्बन ।

(चित्र: पेन्टर कृश्न, सिड्नी)